۲۰ شعر سنگ قبر از حافظ

هرگز نمیرد آن که دلش زنده شد به عشق

ثبت است بر جریده عالم دوام ما

در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد

عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد

بر سر تربت ما چون گذری همتی خواه

که زیارتگه رندان جهان خواهد بود

ساقی به نور باده برافروز جام ما

مطرب بگو که کار جهان شد به کام ما

ما در پیاله عکس رخ یار دیده‌ایم

ای بی‌خبر ز لذت شرب مدام ما

چو بشنوی سخن اهل دل مگو که خطاست

سخن شناس نه‌ای جان من خطا این جاست

در اندرون من خسته دل ندانم کیست

که من خموشم و او در فغان و در غوغاست

گل در بر و می در کف و معشوق به کام است

سلطان جهانم به چنین روز غلام است

گو شمع میارید در این جمع که امشب

در مجلس ما ماه رخ دوست تمام است

عشق دردانه ست و من غواص و دریا میکده

سر فرو بردم در آنجا تا کجا سر بر کنم

دو نصیحت کنمت بشنو و صد گنج ببر

از در عیش درآ و به ره عیب مپوی

جمال شخص نه چشمست و زلف و عارض و خال

هزار نکته درین کار و بار دلداریست

آخر به چه گویم هست از خود خبرم چون نیست

وز بهر چه گویم نیست با وی نظرم چون هست

او بخونم تشنه و من بر لبش تا چون شود

کام بستانم از او یاد داد بستاند ز من

برو به کار خود ای واعظ این چه فریاد است

مرا فتاده دل از ره تو را چه افتادست

اگر به جای من غیری گزیند دوست حاکم اوست

حرامم باد اگر من جان به جای دوست بگزینم

از خم ابروی توام هیچ گشایشی نشد

وه که در این خیال کج عمر عزیز شد تلف

در این بازار اگر سودی‌ست با درویش خرسند است

خدایا منعمم گردان به درویشی و خرسندی

چرخ برهم زنم از غیر مرادم گردد

من نه آنم که زبونی کشم از چرخ فلک

صلاح کار کجا و من خراب کجا

ببین تفاوت ره کز کجاست تا به کجا